เคยรู้สึกกันบ้างมั๊ยคะ.. ว่าทำไมบางคืน.. ที่เรารู้สึกเหงา.. เศร้า เสียใจ ..และกำลังร้องไห้เป็นค่ำคืนที่แสนยาวนานเหลือเกิน.. เราอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย อยู่ท่ามกลางแสงไฟ แต่เราก็ยังคง
โดดเดี่ยว หรือ ยิ่งทำให้เรารู้สึกโดดเดี่ยวกว่าเดิมด้วยซ้ำ แล้วเคยรู้สึกมั๊ย.. เวลาที่เรามองไปรอบๆ ตัวเรา
เหมือนทุกอย่างเคลื่อนไหวได้ช้า และช้าลงเรื่อยๆ เราได้ยินแต่เสียงของหัวใจเราเอง เต้นอย่างแผ่วเบา
ตึกตึก.. ตึกตึก.. ทั้งที่เสียงเพลงจากโลกภายนอกล้วนเปิดกันอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะ ผู้คนที่ท่าทาง
ดีใจเหล่านั้น เค้าไปอยู่ไหนกันนะ ในเสี้ยวของความรู้สึกเรา.. เรายังคงมีตัวตนอยู่มั๊ย มองเห็นฉันบ้างไหมเป็นคำถามที่คิดขึ้นมาเมื่อไหร่ก็เรียกน้ำตาได้ทุกที.. นี่เรากำลังคิดอะไรอยู่นะ นี่เราเป็นอะไรไป..
ความเหงา..
สิ่งนี้ที่กำลังเกาะกุมหัวใจฉันอยู่.. ทำไมมันถึงเกิดขึ้นกับฉัน? ทำไมมันต้องเลือกฉัน? คำถามที่ถามใครไม่ได้นอกจากหัวใจของเราเอง ค้นหา.. ลึกลงไป ภายใต้จิตใจที่อ่อนล้า หัวใจกำลังที่ร้องไห้ ความต้องการของมันคืออะไรกัน.. ต้องการใครสักคนอย่างนั้นหรอ? นี่เราไม่มีใครจริงๆ หรอ? หรือเราเหนื่อยจากความ
ผิดหวัง เสียใจ เราถึงเจ็บปวดกันนะ.... ท้ายที่สุดแล้วคำตอบที่ได้รับมา ไม่รู้เลย ว่าความต้องการแท้จริง
ของใจเรากับความเหงา มันคืออะไร
ถ้าคิดว่าเราไม่มีใครเลย แล้วเพื่อนที่กอดคอเมื่อวันก่อน คอยยิ้มและให้กำลังใจเราอยู่เสมอ
นั่นคือใครกัน? แล้วพี่ที่ลูบหัวเรา ชมเราว่าเก่งจังเลยน้องพี่ นั่นคือใครกัน?
แล้วน้องที่วิ่งมากอดเรา บอกไม่ได้เจอกันนานแก่ขึ้นเป็นกอง แต่ก็ยังเป็นพี่ที่รักเหมือนเดิม.. นันคือ
ใครกัน? แล้ว.. เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นเมื่อตอนเย็น เป็นยังไงบ้างวันนี้ลูกรัก พ่อกับแม่คิดถึงลูกเหลืิอเกิน
นั่นคือใครกัน? เรามักมีคำถามคำตอบที่เราคอยเถียงตัวเองอยู่เสมอว่า.. มันแทนที่กันไม่ได้ อะไรคือ
แทนที่กันไม่ได้อย่างนั้นหรอ? เพราะมันคนละอย่างกัน.. สำคัญ แต่คนละอย่างกัน นี่คือคำตอบที่เรา
บอกกับตัวเอง ใช่ มันคนละอย่างกัน
แต่.. เราเอาแต่พึ่งคนอื่นมากจนเกินไปมั๊ย? ..... เอาแต่พึ่งเพื่อนคอยปรึกษาปัญหาต่างๆ เอาแต่
พึ่งพี่ให้คอยทำนู้นทำนี่ให้เพราะไม่เป็น เอาแต่พึ่งน้องไปเดินซื้อของด้วยกันหน่อยและพอผิดหวัง
เสียใจจริงๆ ถึงโทรไปหาพ่อกับแม่ และเอาแต่พึ่งใครบางคนที่จะเดินไปด้วยกัน คอยให้กำลังใจกัน..
มันเป็นสิ่งที่ดีนะ ไม่เถียงเลย เพราะทั้งเพื่อน พี่ น้อง พ่อ แม่ เค้าต่างพร้อมที่จะเคียงข้างเราเสมอ
ด้วยความเต็มใจ.. แต่นี่ขนาดเรามีพวกเค้านะ ยังเหงา ยังต้องการใครบางคน.. ถ้าเราตัวคนเดียวล่ะ
ใช้คำว่าไม่มีใครได้จริงๆ แล้วเราจะอยู่ได้หรอ ถ้าไม่เจอใครคนนั้น..
เราทำอะไรด้วยตัวเราเองมากซักแค่ไหนกัน? ปัญหาต่างๆ หัดแก้ด้วยตัวเอง พอไม่ได้จริงถึงปรึกษา
คนรอบข้าง มันก็ดีนะที่ได้ทำอะไรจนสุดๆ แต่ถ้าความสามารถเราไม่ยังพอค่อยว่ากัน..
เวลาที่ทำอะไรไม่เป็น.. ไม่รู้ ไม่ได้ เราศึกษากับมันอย่างถ่องแท้หรือยัง หัดเรียนรู้ด้วยตัวเอง
เปลี่ยนจากที่ให้ใครทำให้ เป็นให้เค้าสอนเราทำดีกว่ามั๊ย? และการไปไหนมาไหนคนเดียวก็รู้สึกดีนะ
เคยลองมองดูอีกมุมแล้วหรือยัง? อาจจะถือของหนักหน่อย แต่มันก็ดีกว่ามีคนคอยบ่นคอยเร่งเรา
อยากไปไหนก็ได้ ไปไม่ถูกก็ถามเอา ไม่มีใครคุยด้วยก็ฟังเพลงไปสิ.. พื้นที่แกว่งแขนมากขึ้นอีกด้วย
พ่อกับแม่.. ท่านคงอยากได้ยินว่า.. ไม่เป็นไรค่ะ ลูกสบายมาก ปัญหาแค่นี้เรื่องเล็ก.. มากกว่าที่
จะมาได้ยินเราร้องไห้ฟูมฟายเสียใจ.. แต่ถ้าเราไม่ไหวจริงๆ บอกทานถึงสิ่งนั้น ระงับอารมณ์ตนเอง
คอยฟังว่าท่านจะพูดอะไร ดีกว่าจะมาตัดพ้อให้ท่านเป็นทุกข์ด้วย คำปรึกษาจากผู้ใหญ่ที่อาบน้ำร้อน
มาก่อน อาจเปลี่ยนเราในทางที่ดีขึ้นเลยล่ะ และ แค่เสียงของพ่อกับแม่ที่รักเรามาก แค่ท่านรับสาย
ยังไม่ทันพูดอะไร แค่นั้น.. ถ้าเรามีสติ นั่นแหละเสียงสวรรค์ที่เพิ่มกำลังใจที่สุด..
แล้วใครบางคนที่เราต้องการล่ะ.. ปล่อยเวลานำพาดีกว่ามั๊ย จะเมื่อไหร่ก็ชั่งมัน บางทียิ่งค้นหามันยิ่ง
หลีกหนี ดีไม่ดีเจอคนหลอกลวงเข้าให้อีก เมื่อจังหวะเวลาเหมาะสมลงตัว Destiny ก็จะเกิดขึ้นกับเราเอง
ให้คิดเสียว่า มีไม่มีก็ชั่ง ดีกว่าไปเศร้ากับมัน..
ความเหงา.. อาจแก้ไม่ได้ แต่เป็นเืพื่อนกับมันได้
เจ้าของบล็อกเองเวลาเหงา จะชอบไปที่ที่หนึ่งมาก ที่ใกล้ๆ ที่ตรงนั้นผู้คนมากมาย เสียงเพลงเพราะๆ
แสงไฟสวยงาม บรรยากาศเหมือนที่กล่าวมาแล้วข้างตน ต่างกันตรงที่ เจ้าของบล็อก ชอบความเหงา
และอยู่กับมันได้ ด้วยกำลังใจที่สร้างขึ้นจากตัวเอง.. มันวิเศษที่สุดแล้ว เวลาเหงาจะชอบเงยหน้ามอง
ฟ้า บวกกับเพลงช้าๆ ท่วงทำนองสวยงาม ที่ฟัง มันทำให้ความรู้สึกล่องลอยไปไกล.. เกินที่จะคิดว่า
ไม่มีใคร.. เหงา.. เพราะเราเองก็แค่จุดเล็กๆ จุดหนึ่งภายใต้ฟากฟ้าและดวงดาวเท่านั้นเอง
^^ กำลังใจที่ดีเริ่มตัวเราเอง เราสร้างมันได้ มองกระจกถึงเราจะขี้เหร่แค่ไหน(อิอิ) จงยิ้มให้มัน..
